نیایش

بسم الله الرحمن الرحیم

در شب حمله حماسی و سرنوشت‏ساز آزادسازی سوسنگرد، که شب تاسوعا نیز بود، شور و هیجان کربلا و عاشورای حسینی دکترچمران را به وجد آورده بود و در عالمی دیگر سیر می‏کرد، با آنکه پای بر زمین داست ولی نگاهش به آسمان بود و با خدای خود و با سروز شهیدان امام‏حسین(ع) راز و نیازها داشت.

در نیمه‏های شب از سنگرهای رزمندگان ستاد جنگ‏های نامنظم در جنوب جاده سوسنگرد در منطقه طراح (روستایی در جنوب کوت سیدنعیم) بازدید می‏نمود و درآن حال و هوا این نیایش را بدست خویش نگاشته است و آرزویی را با حسین سرور شهیدان مطرح می‏سازد، که سکوت و تبسّم زیبای او در لحظات شهادت برآورده شدن این آرزو را متصّور می‏نماید.

گرچه تصور می‏شود که همه این ماجرا مربوط به خود اوست و زمزمه سوزناک هم آرزویی درونی او و راز و نیاز دائمی او در سرزمین خوزستان یود و بنابر عادت دیرین خود از سر خضوع آرزوها و نوشته‏ های خود را بنام دیگران می‏نوشت.

....................................................................................

ای خدای بزرگ! دست از جهان شسته‏ ام، و برای ملاقات تو به کربلای خوزستان آمده ‏ام. از تو می‏خواهم که مرا با اصحاب حسین محشور کنی، آرزو دارم که بر خاک داغ خوزستان در خون خود بغلطم، و به یاد عاشورای حسین(ع) خود را در قدم مقدسش بیافکنم، و این عقده هزارو چهارصد ساله را که بر دلم فشار می‏آورد و همیشه با تو می‏گویم: «یالَیْتَنی‏کُنْتُ مَعَکْ» را برآورده کنم.

این زمزمه سوزناکی بود که در دل شب، از سینه سوزانی اوج می‏گرفت و من در کنار سنگرش می‏شنیدم و آنچنان به زمین میخکوب شده بودم که نمی‏توانستم حرکت کنم، اشک از چشمانم فرو می‏ریخت و من هم در عاشورای حسینی فرو رفته بودم و احساس می‏کردم که به خدا نزدیک شده‏ام و در ملکوت‏ اعلی پرواز می‏کنم.

ای حسین! ای سرورم، من هم آمده ‏ام تا در رکابت علیه کفر، ظلم و جهل بجنگم، با همه وجود آمده ‏ام، تاسوعاست، گروهی بزرگ از یزیدیان با تانک‏ها، توپ‏ها، زره‏ پوش‏ ها، ماشین‏های زیاد و سربازان فراوان درحرکتند. حق باباطل روبرو شده است. دشمن سیل‏ آسا پیش می‏آید، و من می‏خواهم مثل یکی از اصحاب تو در کربلا بجنگم.

ای حسین! در کربلا، تو یکایک شهدا را در آغوش می‏کشیدی، می‏بوسیدی، وداع می‏کردی، آیا ممکن است، هنگامی که من نیز به خاک و خون خود می‏غلطم، تو دست مهربان خود را بر قلب سوزان من بگذاری و عطش عشق مرا به تو و به خدای تو سیراب کنی؟

من از این دنیای دون می‏گریزم، از اختلافات، از تظاهرات، از خودنمایی‏ ها، غرورها، خودخواهی‏ ها، سفسطه‏ ها، مغلطه‏ ها، دروغ‏ ها و تهمت‏ ها، خسته شده‏ ام، احساس می‏کنم که این جهان جای من نیست آنچه دیگران را خوشحال می‏کند مرا سودی نمی‏رساند.

 شهید مصطفی چمران